საზღვაო სამართლის ევოლუცია და მნიშვნელობა თანამედროვე მრავალდარგიან სამყაროში

ანოტაცია

საზღვაო სამართალი არის საერთაშორისო სამართლის მიმართულება, რომელიც მაღალი დონით არის ინტერდისციპლინარული და მოიცავს საზღვაო სამართლის, გარემოს დაცვის სამართლის და საერთაშორისო ურთიერთობების ელემენტებს. შესაბამისად, ეს არის კვლევის სფერო, რომელიც განსაკუთრებულად კარგადაა განკუთვნილი მულტიდისციპლინარული კვლევისთვის, რომელიც გულისხმობს სხვადასხვა დარგის ცივილიზაციების გადაკვეთას. ბოლო წლებმა გაზარდა ყურადღება საზღვაო გარემოს დაცვისა და მდგრადი რესურსების მართვის საკითხებზე, ახალი რეგულაციების დანერგვით, რომლებიც ეხება დაბინძურებას, თევზსაჭერების მართვას და სხვა ადამიანურ საქმიანობებს, რომლებსაც შეიძლება გავლენა ჰქონდეთ ამ გარემოზე. თევზჭერისა და აკვაკულტურის მნიშვნელობის აღიარება საკვები უსაფრთხოებისთვის არის ნაჩვენები იმით, რომ ისინი ამა თუ იმ მილიარდობით ადამიანისთვის განკუთვნილი საკვების მთავარ წყაროს წარმოადგენს. ამასთანავე, გაზრდილი რაოდენობის მიგრანტები და ზღვის გზებით ტრეფიკინგი, მეკობრეობისა და სხვა უკანონო აქტივობების წინააღმდეგ ბრძოლაც მნიშვნელოვან საკითხებად რჩება. ინტერდისციპლინური პერსპექტივების ჩართვით, საზღვაო სამართალი უკეთ მომზადებული იქნება იმისთვის, რომ გაუმკლავდეს საზღვაო პრობლემების ურთიერთდაკავშირებულ ბუნებას, როგორიცაა ზღვის დაბინძურება, კლიმატის ცვლილება და ოკეანის მმართველობა. მუდმივ ცვლად მსოფლიოში საზოგადოება სულ უფრო მეტად მიდის საერთაშორისო წესების ფორმირებისკენ, კრეატიული მიდგომებისა და ინტერდისციპლინურობის გამოყენებით, რათა დაარეგულიროს ყველა პრობლემა, რომელიც მასთან არის დაკავშირებული. ამ თანამედროვე რეალობის ვარიანტების გავლით, ვხედავთ, როგორ გახდა ინტერდისციპლინურობა მნიშვნელოვანი და საჭირო ინსტრუმენტი, თუნდაც „კონსერვატიული“ საერთაშორისო სამართლისთვის. ამ მხრივ, ერთ-ერთი გარდატეხა იყო სტატოცენტრიული ხედვიდან კოსმოპოლიტური ხედვისკენ გადასვლა, რაც აღიარებს, რომ არა მხოლოდ სახელმწიფოები, არამედ სხვა სუბიექტებიც, როგორიცაა არასამთავრობო ორგანიზაციები და ინდივიდები, მნიშვნელოვან როლს ასრულებენ გლობალური მმართველობის სისტემაში. ამ ნაშრომის არგუმენტები და დასკვნები მიმართულია იმ ფაქტის გაუსწორებლად წარმოჩენაზე, რომ საჭიროა სხვა, უფრო ყოვლისმომცველი კვლევის მეთოდის აღმოცენება, რომელიც ადაპტირდება საზოგადოების ახალ დინამიკასთან, შესაბამისი ჭარბი ანალიზის გავლით, რომელიც ფილტრავს მკვლევარის ეთოსს. ნაშრომი ძირითადად ეფუძნება სპეციფიკური მეცნიერული თვითშეფასების მეთოდს, რომელიც კორელაციაშია ინტერდისციპლინურ მეთოდებთან. გამოყენებულია წყაროები, როგორც სპეციფიკური პირველადი და მეორადი, ისე, მეცნიერული ჟურნალებიდან, წიგნებიდან, დოკუმენტებიდან, ექსპერტების მოსაზრებებიდან და სხვა გამოცემებიდან.